Dlaczego warto pisać pamiętnik?

Od dziecka prowadzę pamiętniki. Przez te wszystkie lata uzbierał się całkiem pokaźny stosik. Mój aktualny pamiętnik prowadzę od 2013 roku. Przeszedł więc ze mną całą szkołę średnią i pięć lat studiów.

PAMIĘTNIK - SPOSÓB NA PORADZENIE SOBIE Z EMOCJAMI

Moje życie nie należy do zbytnio rozrywkowych. Nie opisuję więc skrupulatnie każdego dnia, bo nie miałoby to większego sensu. Pomaga on natomiast uporać mi się z moimi emocjami. Kiedy za dużo dzieje się w moim życiu, czuję się przytłoczona, zmartwiona lub smutna, zapisuję wszystko to na kartkach. Bywają dni, kiedy nie sięgam po mój pamiętnik przez kilka miesięcy, kiedy indziej muszę korzystać z jego pomocy częściej. Przelanie moich emocji na papier działa na mnie terapeutycznie, pozwala poukładać panujący chaos w głowie i spojrzeć inaczej na problem. Opisanie zmartwień uspokaja moje myśli, tym samym przestaje zadręczać się danym tematem.

DARMOWY PSYCHOLOG

Wiem, że są sytuacje w życiu, w których pamiętnik nie pomoże. Jednak na te wszystkie małe udręki pisanie pamiętnika pomaga w uporaniu się ze zmartwieniami bardzo dobrze.


Czasem lubię zwierzyć się przyjaciółce, kiedy indziej mamie, rzadziej chłopakowi. Nie chcę jednak w nieskończoność zadręczać innych jednym zmartwieniem. Nie lubię obarczać bliskich ciężarem, o ile możliwość wygadania się pomaga, to czasem trzeba znać granicę.


Zdarzyło mi się w życiu pełnić rolę czyjegoś powiernika, kogoś, kto musiał kilka razy w tygodniu wysłuchiwać smutków, zmartwień i niepowodzeń. Po kilku tygodniach sama byłam wrakiem. Nie jestem specjalistką i nie wiem, jak pomóc. Istnieje duża różnica między okazaniem wsparcia a daniem realnej pomocy. Dlatego kiedy w mojej głowie pojawiają się ciągłe zmartwienia, przelewam je na kartki pamiętnika.

MOJA HISTORIA NA KARTKACH

Lubię czasem wracać do starych wspomnień. Bardzo często z lekkim zażenowaniem, które jeszcze częściej wywołuje śmiech. Moje wspomnienia sprzed dziesięciu lat, to głównie opisy i rozterki młodej i zakompleksionej osoby. Jednak z każdym wpisem widzę pracę nad samą sobą. Dzięki temu najlepiej wiem, co miało na mnie wpływ i w czym tkwił problem.


Pewnych zachowań u siebie nie widzimy. Jednak czytając nasze własne zapiski, bardzo łatwo zauważyć powtarzalne schematy. To z kolei pozwala na rozpoczęcie pracy nad samym sobą.

BULLET JOURNAL - TO NIE DLA MNIE

Od kilku lat widzę duże zainteresowanie kalendarzami, które można samemu tworzyć. Na stronach takiego zeszyty zapisuje się ulubione filmy, książki, powody do wdzięczności, plany na dzień. Jestem tym oczarowana i wielokrotnie próbowałam sama wprowadzić taki dziennik do swojej dziennej rutyny.


Nie sprawdziło mi się to ani trochę. Po pierwsze bardzo szybko tracę zapał, po drugie nie jestem systematyczna, a po trzecie - no nie. Takie kalendarze często świecą u mnie pustką, bo najzwyczajniej w świecie nie mam czego wpisać. Chyba że snucie się bez celu po mieszkaniu, mogłaby być zapisane na każdej stronie i codziennie wykreślane.


Dlaczego więc warto prowadzić pamiętnik?

• Pisanie działa terapeutycznie,
• pozwala oczyścić umysł z negatywnych emocji,
• pokazuje nasze słabości i błędy,
• może być wstępem do pracy nad sobą,
• jest zapiskiem naszego życia,
• będzie wspaniałą pamiątką.

Mój pamiętnik, co tu dużo mówić, przyjmuje na klatę najgorsze pomyje. Bardzo rzadko piszę tam o tym co dobre. Przelewam tam natomiast to, co mnie wkurza i pozwalam tym samym powrócić do mnie pozytywnym emocjom.


Jeśli macie więc małe rozterki, coś, co was dręczy lub powoduje żal, to bardzo polecam rozpocząć pisanie pamiętnika. To mogą być zapiski w zeszycie lub w formie nigdy niewysłanych listów. Każde zapisane na papierze słowo, pomoże uporać się z naszymi emocjami. Pamiętnik nie musi być wyłącznie powiernikiem smutków. To może być również miejsce, w którym można do woli chełpić się szczęściem i chwilami radości. Powrót do takiej wersji pamiętnika po latach, na pewno będzie dużo przyjemniejszy.

Czytaj dalej »

Czy warto wyjeżdżać na studia do innego miasta?

W głowach wielu maturzystów pojawiają się teraz plany dotyczące podjęcia studiów w innym mieście. Taka decyzja łączy się z ekscytacją, ale i pewnym strachem. Opuszczenie rodziny i przyjaciół nigdy nie jest łatwe, dlatego chciałabym podzielić się swoją historią, aby pomóc niektórym w rozważeniu tej decyzji. Mogę wypowiedzieć się jako osoba, która na licencjacie została w rodzinnym mieście, a na studia magisterskie wyprowadziła się do innego miasta. Czy było warto?

Studia - czy to dobry pomysł?

Okres studiowania był najlepszym czasem w moim życiu. O ile dobrze wspominam moje technikum, bo to tam nawiązałam prawdziwe i trwałe przyjaźnie, o tyle studia mają jedną ogromną przewagę - większą niezależność. Na studiach nie trzeba się nikomu tłumaczyć z nieobecności na zajęciach. Sam dysponujesz swoim czasem, a to czy zdasz, zależy wyłącznie od Twojego zaangażowania. Jest to jednak najlepszy czas na budowanie relacji i poznawania nowych znajomych. W pewien sposób jesteś jedną nogą w świecie dorosłych, ale drugą jeszcze w tej błogiej nieświadomości. Dlatego mimo wszystko zachęcam każdego do podjęcia studiów. Jest to najlepszy sposób na przedłużenie sobie młodości i budowanie wspaniałych wspomnień.


Porównuję siebie do osób, które na studia nie poszły. Ta druga grupa musiała rozpocząć dorosłe życie od razu na poważnie - pierwsza stabilna praca, a jak praca to i większe oszczędności. Tym samym, kiedy ja dopiero zaczynam sobie budować świat po studiach, wiele z tych osób ma już własne mieszkania, jest w związkach małżeńskich lub od pewnego czasu jest rodzicami. Rezygnacja ze studiów - chociaż to tylko moja luźna obserwacja - przyśpiesza dorastanie.


Dlatego warto się zastanowić, czego oczekujemy od życia i jak szybko chcemy to osiągnąć. Jeśli mogłabym się upierać przy swoim - mimo wszystko polecam studia. Dojrzałość i poważne, stabilne życie i tak przyjdzie z czasem.

Studia w mieście rodzinnym

Kiedy skończyłam maturę, nie było nawet mowy o wyjeździe do innego miasta. Chciałam pozostać w Szczecinie. Niestety mój kierunek - Management Instytucji Publicznych i Public Relations okazał się mało trafionym wyborem. Przedmioty stricte polityczne, a wykładowcy bez wiedzy o marketingu i mediach społecznościowych. Wszystko jednak rekompensowały moje przyjaciółki i ludzie, z którymi mogłam dzielić ten czas.


Mimo nieudanego kierunku to studia w Szczecinie wspominam bardzo dobrze. Po pierwsze mogłam mieszkać w rodzinnym domu, nie musiałam wynajmować pokoju, ani ponosić dodatkowych opłat z tego tytułu. Wszystkie zarobione pieniądze mogłam przeznaczyć na swoje wydatki - żyć nie umierać.


To na studiach rodzą się najlepsze wspomnienia. Pamiętam zamawianie pizzy na okienkach, wspólne imprezy, wiele niezręcznych sytuacji i jeszcze więcej przypałów. Zdecydowanie czas nauki na Uniwersytecie Szczecińskim wyróżniał się ogromem niewielkich rytuałów i tradycji, które mimowolnie wyrabiało się w trakcie studiowania.

Studia w innym mieście

Na studiach licencjackich odkryłam też zamiłowanie do pisania. Nigdy wcześniej nie brałam pod uwagę rozwijania się w tym kierunku. W odkryciu nowej pasji pomogło mi pisanie pracy licencjackiej. Skrupulatne grzebanie w książkach i przelewanie słów na papier, sprawiło mi ogromną przyjemność. To właśnie dzięki temu założyłam swojego bloga. Pisać polubiłam i naturalne wydawało mi się to, że chcę się nadal rozwijać w tym kierunku. Wybór padł na studia dziennikarskie w Gdańsku.


Gdańsk był od początku pierwszym i jedynym wyborem. Nigdy wcześniej tam nie byłam, ale UG przewijało się wielokrotnie w rozmowach ze znajomymi, aż podświadomie zapragnęłam przeprowadzki. Powód wyjazdu był jeszcze jeden - bardziej osobisty. Wyjazd do innego miasta był dla mnie ucieczką. Bardzo mocno przytłoczyły mnie wydarzenia z życia codziennego, nie umiałam się w tym odnaleźć, ani być podporą dla bliskich. Ucieczka była wyrazem tchórzostwa, ale nie mogę i nie umiem samej siebie za to karcić. Zostawiłam więc rodzinę, przyjaciółki i chłopaka i wyjechałam na dwa lata do Gdańska.

Pierwszy rok - studia w Gdańsku

Mój pierwszy rok daleko od domu był bardzo emocjonujący. Dużo czasu spędzałam wyłącznie we własnym towarzystwie. Dowiedziałam się o sobie więcej, niż wcześniej. Obcowanie ze swoimi emocjami, brak możliwości podzielenia się z kimś myślami i problemami, powodował, że nauczyłam się być podporą dla samej siebie. W tym czasie najbardziej siebie zaakceptowałam i polubiłam. Niestety lub stety był to okres największych wymagań co do siebie. Właśnie wtedy bardzo intensywnie wdrażałam w swoje życie idee zero waste, weganizm i etyczną modę. Zostałam również wolontariuszem w trójmiejskiej Akcji Viva, gdzie wychodziłam ze swojej strefy komfortu i publicznie protestowałam przeciwko cierpieniu zwierząt. Moje życie wyglądało wręcz książkowo, rodem z perfekcyjnego konta na Instagramie. Czas jednak pokazał, że to była dla mnie za duża presja.


Ucierpiał również na tym mój związek i kontakty z przyjaciółkami. Omijały mnie wszystkie wspólne spotkania, a ja czułam, że oddalam się od swoich bliskich. Drugi rok studiów okazał się dużo bardziej łaskawy.

Drugi rok - studia w Gdańsku

Na drugim roku studiów mój ukochany postanowił przeprowadzić się również do Gdańska. Wynajęliśmy dwukrotnie większy pokój, niż mój poprzedni. Poznałam grupę ludzi, z którymi się bardzo zżyłam. Zaczęłam wracać powoli do starej siebie - tej nieidealnej wersji. Czułam, że wszystko jest na swoim miejscu. Niestety epidemia wirusa zabrała mi ten ostatni rok beztroski.


Dwa lata w Gdańsku pozwoliły mi rozwijać swoje umiejętności i z dumą patrzę na to, jak się zmieniłam. Dzięki pisaniu bloga i nowo nabytym umiejętnościom, dostałam również możliwość pracy, w której mogę nauczyć się jeszcze więcej.

Po powrocie do Szczecina

Wyjazd na studia do innego miasta jest zdecydowanie dobrym krokiem. Patrząc jednak z perspektywy czasu, myślę, że taki krok ma większy sens na studiach licencjackich. Właśnie wtedy budowane relacje są najsilniejsze, na drugim stopniu ciężko przebić się do zgranej paczki - co oczywiście nie jest niemożliwe. Uczenie się samodzielności, zbudowało we mnie wiarę w swoje możliwości. Jestem zdecydowanie pewniejsza siebie, nauczyłam się słuchać swoich potrzeb, a przede wszystkim poznałam wartościowych ludzi. Chociaż czasem zastanawiam się, czy było warto wyjechać, to przez ani chwili nie żałuję tej decyzji. To wszystko, co przeżyłam przez te 5 lat w Szczecinie i Gdańsku, sprawiło, że jestem na takim etapie życia, jakiego chciałam.


Jeśli więc zastanawiasz się, czy warto, to moja odpowiedź brzmi - tak.

Czytaj dalej »

KULTURALNY STYCZEŃ

Pierwszy miesiąc 2021 roku już za nami. Przyznam, że po tym fatalnym 2020 roku, ten rok zaczął się bardzo miło. Za mną sporo filmów, seriali i książek. Dlatego postanowiłam podzielić się swoim podsumowaniem kulturalnego stycznia.

KSIĄŻKI

Na początek książki. W tym miesiącu przeczytałam cztery pozycje (w tym jednego audiobooka). O moich recenzjach książkowych można przeczytać więcej na Instagramie, ale teraz przechodząc do meritum, zacznijmy od największej bomby zeszłego roku, czyli Słońca w mroku Stephenie Meyer.

SŁOŃCE W MROKU

Saga Zmierzchu pojawiła się w Polsce, kiedy zaczęłam chodzić do gimnazjum. Wiecie, wampiry i zakazana miłość to była taka mieszanka, której nie mogłaby się oprzeć żadna trzynastka. Zmierzch pochłaniałam i kochałam całym serduszkiem. Były to pierwsze książki, do których nie musiałam się przymuszać, a ich strony pochłaniałam od deski do deski. Z tą serią książek wiąże mnie wiele sentymentu i ogrom nostalgii. Kiedy więc dowiedziałam się o istnieniu pierwszej części Zmierzchu oczami Edwarda, no to musiałam to przeczytać.


Trochę podrosłam, więc wątek miłosny przestał mieć dla mnie tak wielkie znaczenie, jak te 13 lat temu. Byłam za to ogromnie ciekawa tego, co dzieje się za kulisami. Liczyłam, że zagłębie się w historię Edwarda nim stał się wampirem. Chciałam też pobyć z całą jego wampirzą rodziną i zagłębić się w ich codzienne relacje. Niestety książka dała mi namiastkę tych ciekawostek. Nowe informacje o rodzinie nie są zbytnio satysfakcjonujące. Dowiadujemy się na przykład, że Esme uwielbia swoje podłogi. Nie wiem jak wy, ale dla mnie to mało interesująca ciekawostka. Dużo bardziej byłam ciekawa tego, jak wyglądało jej pierwsze małżeństwo.

Autorka książka odkrywa przed nami odrobinę świata Alice i Carlisle, ale reszta bohaterów jest potraktowana bardzo po macoszemu. Zamiast fantastyki otrzymujemy dużą dozę filozofii. Edward miota się w swoich uczuciach do tego stopnia, że z książki, która oczami Belli miała 416 stron, oczami wampirzego kochanka ma o kolejne 400 stron więcej. Z jego przemyśleń ciężko coś wywnioskować. Wiemy tylko, że kocha Belle, ale chciałby ją również zjeść.

Nie mogę powiedzieć, że męczyło mnie jej czytanie. Żałuję jednak, że nie sprostała ona moich oczekiwań i zamiast więcej fantastyki, czytamy o cierpieniu Edwarda na 800 stronach.

NASZ OSTATNI DZIEŃ

Nasz ostatni dzień to książka autorstwa Adama Silvera, który przedstawia nam relację między dwoma chłopakami. Świat przedstawiony w książce nie różni się wiele od naszego. Z jednym wyjątkiem. Każda osoba przed śmiercią otrzymuje telefon, że w ciągu doby nadejdzie jego śmierć. Nasi bohaterowie otrzymują taki telefon, a następnie w splocie okoliczności stwierdzają, że spędzą go razem. Nie ukrywam, że czytając książkę, leciały mi gorące łzy po policzkach. Bardzo wzruszająca książka, a co ważniejsze autor umie opisywać relacje młodych ludzi. Czytając dialogi chłopaków, miałam pewność, że słowa te wypowiadają nastolatkowie, a nie scenarzyści trudnych spraw.


Nasz ostatni dzień był najlepszą książką, jaką przeczytałam w styczniu.

ZAMIANA

Beth O’Leary napisała książkę zabawną, ciepłą, przyjemną, ale i trochę oklepaną. Mamy wnuczkę i babcię, które postanawiają zamienić się swoimi życiami. Motyw przewałkowany i rozwałkowany przez kulturę setki razy i niestety, tutaj mi to nie zdaje egzaminu. Książka jest dobrze napisana, ale powiela tysiące kalk, które ogromnie mnie rażą. Myślę, że czytając ją, będziecie mieli podobne odczucia. Mimo wszystko czas na czytanie tej książki spędziłam bardzo miło, a kilka razy udało mi się parsknąć pod nosem.

TAJEMNICZA ŚMIERĆ MARIANNY BIEL

Książka autorki Marty Matyszczak to przeuroczy kryminał. Halo, halo jak to? Kryminał i urok? A no tak, bo narratorem opowiadania jest pies. I to robi robotę! Śmierć dawnej aktorki i śledztwo w jej sprawie oczami czworonoga rozłożyło mnie na łopatki. Nie jest to kryminał dla wielbicieli krwawych scen, którzy uwielbiają intrygi i wielkie spiski. Książka jest zaskakująca, mimo wszystko chęć poznania mordercy schodzi na dalszy plan. Dużo bardziej byłam zaangażowana w bohaterów i ich relacje. Planuję przeczytać cały tom z serii morderstwo pod psem, bo słuchanie (to był audiobook) sprawiło mi bardzo dużo radości.

FILMY

Parasite w reżyserii Joon-ho Bong

Trochę kultury przez duże K zawitało u mnie w styczniu. Razem z moim lubym na początku roku obejrzeliśmy laureata Nagrody Akademii Filmowej. To był najlepszy film, jaki widziałam od bardzo dawna. Niestety, mam ogromne szczęście do wybierania paździerzy. Kiedy w końcu trafi się coś tak dobrego, to ja się nie mogę pozbierać.


Film to dobra komedia, ale z morałem i takim rodzinnym dramatem, który wkręca się na długo w nasze myśli. Nie umiem nawet słowami opisać, jak dobry był to film. Od wybuchu śmiechu, po gniew, płacz, obrzydzenie i strach. Wszystkie emocje dzięki jednemu filmowi. Jeśli jeszcze nie widzieliście filmu Parasite, to bardzo wam go polecam.

NETFLIX

UCZTA Z RESZTEK

No i co, było ambitnie? Było, ale się skończyło. Przechodzimy do klasycznego zjadacza czasu. Uczta z resztek to show zbliżone niemal identycznie do “Nailed it”. Trzech uczestników musi stworzyć ekskluzywne dania z resztek w lodówce. Przysięgam, że nie mam pojęcia, jakim cudem wczorajsze resztki z fast fooda uczestnicy zamieniają na ekskluzywne dania. Program ogląda się dobrze, a co więcej można poczuć inspirację do przeprowadzenia własnych kuchennych rewolucji.

PORADNIK HEADSPACE

Styczeń 2021 zaczęłam od medytacji. Pomógł mi w tym bardzo poradnik udostępniony na Netflixie. 20-minutowe wprowadzenie i krótka medytacja pomaga mi bardzo w uspokojeniu moich myśli. Dzięki poradnikowi uczę się wyciszyć i poskromić natłok myśli.

Cały dokument jest przepięknie zilustrowany, co samo w sobie uspokaja mnie i wprowadza w stan wyciszenia. Mam nadzieję, że praktyka medytacji pojawi się u mnie dużo częściej.

DZIEDZICTWO WINX

Jako dziecko kochałam Winx. Ucieszyłam się, kiedy ukazała się produkcja tego serialu na podstawie tej animacji. Liczyłam, że będzie poważniejsza, bardziej mroczna, ale zachowa cały bajkowy klimat. I co? Ogromnie się zawiodłam. W 6 odcinkach nie udało się producentom pokazać budujących relacji między bohaterkami. One się nie lubią, a odcinek później są dla siebie wszystkim. Wykreowany świat jest biedny. Przebywamy tylko w szklarni (która jest swoją drogą najpiękniejszym miejscem), w szkole, trochę przy kamiennym kręgu (więc w sumie nadal w szkole) i w jakimś lesie. Nuda. Myślę, że serial mógł mieć potencjał, ale od tej biedy na ekranie zaczęło aż świszczeć mi w portfelu. Niby magiczny świat, a wszystko tam było takie zwykłe i bez polotu. No i co najgorsze tak mało logiczne. Nastoletnie czarodziejki w szkole uczą się absolutnych podstaw, ale poza nią władają swoimi mocami, jak najpotężniejsze czarownice. Coś tu jest grubymi nićmi szyte. Nie polecam.

Czytaj dalej »

3 napoje rozgrzewające - idealne w walce z przeziębieniem

Jestem ogromnym maniakiem gorących napojów. W ciągu dnia wypijam kilka herbat, ale lubię, kiedy są trochę bardziej odpicowane. Dzisiaj chciałabym się z wami podzielić moimi ulubionymi naparami. Ich przygotowanie jest dziecinnie proste, a smak i wartości niesamowite.

Zielony rozgrzewacz

Kiedyś wyjątkowo nie lubiłam zielonej herbaty. Dzisiaj wiem, że winą nie był smak, a moje niewłaściwe przygotowanie. Zbyt obficie zalane liście herbaty, które parzą się za długo, sprawiają, że smak herbaty jest cierpki. Ja lubię, kiedy jest słodko. Niewielką ilość zielonych liści zalewam gorącą wodą. Następnie dodaję dużo miodu i sporo pieprzu. Taka herbata jest jednocześnie słodka, ale i ostra.


Potrzebujesz:

• Liściastej zielonej herbaty,
• miód i pieprz (według uznania).

Herbata z pieprzem to idealny napój na zimowe dni. Oczyszcza nasze drogi oddechowe oraz działa rozgrzewająco. Co jednak najważniejsze - smakuje bosko!

Czarna herbata z gałką muszkatołową

Ten smak nie będzie faworytem każdego. Warto jednak spróbować dla samych właściwości zdrowotnych. Gałka muszkatołowa jest skarbnicą zdrowia (tak przynajmniej podają w Internecie, nie będę się kłócić). Taki napar pozytywnie wpływa na układ pokarmowy, wspomaga naszą koncentrację oraz poprawia samopoczucie. Właściwości zdrowotne zostawię jednak na drugim planie, gdyż nie jestem medykiem. Mogę jednak zapewnić, że smak jest bardzo interesujący. A w moim przypadku po wypiciu takiej herbatki czuje się bardzo lekko.


Potrzebujesz:

• Swój ulubiony kubek,
• czarna herbata,
• łyżka sproszkowanej gałki muszkatołowej.

Eliksir zdrowia

Okej… ta nazwa jest strasznie cringowa. Doskonale to wiem, ale moje propozycje innych nazw nie były jakieś ciekawsze. W internecie znalazłam na to nazwę - witaminowy shot, ale ja taki napój pochłaniam w wielkim kubku, więc ten shot mi coś nie teges.


Do przygotowania tego napoju potrzebujesz:

• 3 pomarańcze,
• 1 cytrynę,
• 1 grejpfruta,
• imbir,
• dużo miodu,
• 2 łyżki kurkumy.

Sposób przygotowania:


Imbir kroję w talarki lub ścieram na grubych oczkach. Następnie zalewam gorącą wodą i odstawiam na 2 minuty. Wyciskam cytrusy i wlewam do szklanki z imbirem. Następnie dodaję kurkumę oraz miód. Jeśli napój jest zbyt letni, dolewam wrzątku. Taki pomarańczowy napój jest kwaśny i bardzo zdrowy. Działa rozgrzewająco, witamina C jest idealna w obronie przed przeziębieniem, a kurkuma (podobno) pobudza komórki mózgowe i może działać pozytywnie przed chorobą Alzheimera.


Te trzy napoje bardzo umilają mi dzień. Mam nadzieję, że spróbujecie, któregoś z tych napojów. Pamiętajcie również o tym, aby nigdy nie zalewać zielonej herbaty i miodu wrzątkiem (idealna temperatura to ok. 80 stopni Celsjusza).


To jak, spróbujecie?

Czytaj dalej »

Sens naszych słów

Tłuste krówsko, uparta jak osioł, brudna jak świnia to tylko nieliczne przykłady, które pokazują, jak pejoratywnie stały się dla nas niektóre określenia. W naszym słownictwie obrywa się nie tylko zwierzętom.

Zwierzęta zawsze kojarzyły mi się z czymś dobrym. Uważałam je za inteligentne i czujące stworzenia. Taki stan rzeczy chyba wyniosłam z domu. Do dzisiaj pamiętam, że moja mama zawsze powtarzała, że krowy mają piękne oczy. Kiedy więc powiedziałam jednej swojej koleżance „masz rzęsy jak u krowy” na losy całego świata, nie potrafiłam zrozumieć jej oburzenia. Przecież krowy mają piękne długie rzęsy. Dlaczego więc moje - wydawałoby się - logiczne stwierdzenie, wywołało tyle konsternacji?

Oczy krowy

Krowa w końcu od zawsze była ucieleśnieniem paskudztwa. To samo tyczy się pozostałych zwierząt hodowlanych. W naszej potocznej mowie te negatywne określenia tak bardzo weszły w codzienność, że postrzeganie zwierząt jako brudnych i leniwych, stało się czymś naturalnym.


Nic dziwnego więc, że kiedy pojawia się dyskusja na temat praw zwierząt słychać krzyki, że to przecież tylko zwierzęta. Ciężko jest dojrzeć dobro w istotach, które od lat noszą metkę usposobienia zła. A gdyby się tylko przyjrzeć zachowaniu zwierząt, to można dojrzeć w nich prawdziwe piękno.


Słowa potrafią bardzo mocno przedrzeć się do naszego światopoglądu. Kto kiedyś nie usłyszał takich stwierdzeń jak „nie płacz jak baba” i „nie bądź cipa”. Dlaczego właśnie kobiece cechy oznaczają słabość? Może właśnie chłopaku, powinieneś czasem wypłakać się jak ta przysłowiowa baba. Niech Ci łzy ciekną ciurkiem, masz w końcu prawo do złości, gniewu i bezradności. Płacz rozładowuje nasze emocje, ostatecznie nas uspokaja i pozwala zacząć racjonalnie myśleć. Gdyby się więc nad tym zastanowić, to te wszystkie „płaczące baby” ostatecznie zawsze podejmą właściwe decyzje.

Kobiety nie są słabe

Gdyby przyjrzeć się rodzinnym historiom to właśnie kobiety decydują się na opiekę nad swoim chorym dzieckiem lub schorowanym rodzicem. Latami więc pielęgnują, leczą i dbają o osoby, które nawet nie są w stanie okazać im miłości. W przypadku wielu chorób umysłowych lub tych wywołanych starością może dochodzić również do agresji wobec opiekunki. One to wszystko znoszą. Chociaż po latach pozostają wrakami, wymęczonymi swoją troską i miłością. Kobiety potrafią nosić na swoich barkach prawdziwy ciężar. Dla mnie jest to oznaka prawdziwej siły, której nie może wykrzesać z siebie niejeden mężczyzna. Chociaż zdarzają się piękne wyjątki.



Cipa stała się słowem obraźliwym. Obelgą, którą unikają silni macho. Gdyby jednak słowo to miało oddawać prawdziwą siłę kobiet, a nie tą wykreowaną przez mizoginistyczny świat, to może współcześnie określenie kobiecych narządów oznaczałoby coś zupełnie innego.

Ale dziwka!

Moja ciocia miała cudowny dar nadawania negatywnym zwrotom pięknych znaczeń. „Wieśniara” tak bardzo przyjęło się w moim domu, że tym słowem obdarzamy każdego szczęściarza. Masz dobrą pracę? Chodzisz na siłownie? Masz piękny dom, samochód i dzieci? W mojej rodzinie nie jesteś więc synonimem sukcesu, jesteś najzwyklejszym wieśniakiem! I noś to słowo z dumą, bo jeśli padnie ono z naszych ust, to znaczy, że naprawdę budzisz podziw.


Niedawno moi rodzice przytoczyli mi pewną historię. Kiedy byłam małym dzieckiem, mającym kilka dni, moja ciocia na mój widok wykrzyknęła - ale dziwka! No cóż, prawdopodobnie czytając taki opis, niejednemu z was wyskoczyły oczy ze zdziwienia. Bo jak to tak, do małego dziecka wyzwiskami? W 1995 nikogo z obecnych - a już zwłaszcza mnie - nie obruszyły te słowa. Dziwka bowiem w ustach mojej cioci oznaczała dziarską, fajną dziewuchę. Nim jednak rzucicie się w moją stronę z takim komplementem, dajcie sobie na wstrzymanie. Co w słowniku mojej cioci było pozytywnym określeniem, niekoniecznie musi tak brzmieć z waszej strony.


Kłamstwo powielane wiele razy sprawia, że po czasie postrzegane jest jako prawda. Ile więc to żarcików i niewinnych dowcipasków rzuconych bez namysłu na temat blondynek, złych żon gnębiących swoich mężów, czy mniejszości seksualnych sprawiło, że dzisiaj postrzegamy pewne grupy ludzi tak, a nie inaczej. Nasze słowa w pewien sposób formują nasze otoczenie i jego postrzeganie. One mają moc. Potrafią budować i bardzo szybko niszczyć. Tylko od nas samych zależy to, jaki świat chcemy kreować.



Chciałabym bardzo pięknie podziękować mojej przyjaciółce za przygotowanie dla mnie ilustracji do tekstu. Jeśli jesteście ciekawi jej prac, to zapraszam na Instagram Patrycji @portretowani

Czytaj dalej »

Minimalizm: czas na mniej - co poszło nie tak i czemu mi z tym dokumentem nie po drodze?

Minimalizm fajna rzecz. Lubię mieć tylko przydatne przedmioty i lubię ciągle minimalizować swoją przestrzeń. Mogłoby się wydawać, że nowy dokument Netflixa przypadnie mi do gustu, a jednak… coś poszło nie tak. 

Strasznie ckliwy

Joshua Fields Millburn sprzątając mieszkanie matki, natrafia na 3 pudełka z jego pracami z dzieciństwa. Stwierdza on, że matka czuła żal, że w dzieciństwie przez swój alkoholizm odpychała swoje dziecko. Dlatego właśnie trzymała te rzeczy, aby mieć jego cząstkę. Moim zdaniem większość mam trzyma prace i sprawdziany swoich dzieci. Nie musi to być związane z błędami macierzyńskimi.

Tematy związane z alkoholizmem, samotnością i brakiem poczucia bezpieczeństwa są bardzo ważne. Uważam jednak, że wywlekanie tego w takim dokumencie nie ma zbytnio sensu. Zabieg ten został zastosowany wyłącznie po to, aby sztucznie wywołać łzy. 

Nie bardzo rozumiem też, co ma wspólnego alkoholizm z gromadzeniem. Oczywiście, kompulsywne zbieractwo ma swoje podłoże w psychice. Tutaj jednak nie szłabym tak daleko. 

Joshua więc patrzy w kamerę, co chwila rozgląda się raz w lewo, raz w prawo. Spuszcza wzrok, robi dramatyczne pauzy i wylewa z siebie słowa żalu i smutku. Czy jednak to wniosło jakąś wartość dodatnią w filmie? Nie. 

Okej... oni nawet na plakacie wyglądają, jakby grali w teledysku ATB. 

Amerykański sen, który się przejadł 

Młodzi mężczyźni, którzy w wieku 28 lat osiągnęli już wszystko. Wielki dom, drogie samochody, markowe garnitury. Dzięki karierze zawodowej mogli mieć wszystko. Dochodzą jednak do wniosku, że - pieniądze szczęścia nie dają. Zaczynają więc na nowo układać swoje życie. Ruszają nawet ze stroną o minimalizmie, gdzie edukują, jak wyzbyć się rzeczy. Oczywiście strona zostaje największym hitem lata, a oni stają się bardzo szybko popularni. 

Chłopaki nacieszyli się swoimi drogimi cackami, a teraz mówią innym, że w sumie to nie było warto. Amerykański bogacz ze stertą przedmiotów może przytaknie. Biedny absolwent studiów humanistycznych raczej się rozśmieje. 

Nie twierdzę, że takich problemów nie ma. Dokument ten jednak nie pokrywa się w ogóle z moim otoczeniem i moimi potrzebami. 

Joshua skrada show 

Prowadzących jest dwóch. To jednak Joshua skrada prawie cały dokument. A szkoda, bo uważam, że jego kompan Ryan Nicodemus też ma wiele ciekawych rzeczy do powiedzenia. W dokumencie ma tylko kilka linijek, ale ja się z nimi wszystkimi zgadzam. 

Ryan jako jedyny w pewien sposób podkreśla, do kogo dokument jest skierowany. Do takich jak on, czyli bardzo bogatych. Dzięki temu łatwiej mi się zdystansować do jego praktyk. Bo wiecie… on może zamienić dom na mniejszy. Ja na takie działania nie mam co się porywać. 

Dużo bardziej odpowiadał mi już program, w którym Marie Kondo pomaga uprzątnąć czyjeś domy lub mieszkania. Tam ludzie nie mają problemu zza dużą ilością markowych ubrań, czy drogich samochodów. Oni gromadzą większość rzeczy z obawy przed tym, że kiedyś może się przydać. Trzymają, bo jest to dla nich sentyment. Zostawiają, bo liczą, że jeszcze kiedyś wejdą w jakieś ubranie. A Marie im tłumaczy, że to tylko przedmioty, które nie poprawiają ich jakości życia. 

Porównując ze sobą - mogłoby się wydawać - ambitny dokument Netflixa z przyjemnym programem o organizacji wnętrz, to dużo ciekawszy wydaje mi się ten odcinkowy serial. Z tego coś wyniosę i wyzbędę się złych nawyków. Z dokumentu wyniosłam tylko frustrację. 

Czytaj dalej »