NIE JESTEŚ BOHATEREM!

Kiedy ukazała się kampania reklamowa dotycząca słomek, ludzie podzielili się na dwie grupy. Jedni uważają, że jest to świetny start i dobrze, że reklama się ukazała. Drudzy, że słomki to kropla w morzu potrzeb, że są ważniejsze kwestie, które powinno się poruszyć.

Ja, utożsamiam się z pierwszą grupą. Jestem naprawdę szczęśliwa, że poruszono temat jednorazowych słomek. Zdaję sobie sprawę, że są niewielkie szanse, że moja słomka przetransportuje się z Polski do oceanów, gdzie będzie czyhać na życie niewinnych zwierząt. Nie zmienia to jednak mojego zdania, że słomki są i będą jednorazowym śmieciem. Jeśli nie oceany, to zanieczyszczają one parki, plaże, ulice i w dużym skrócie całe nasze otoczenie.  

Dokładnie rok temu zrezygnowałam z używania jednorazowych słomek. Teraz dopiero widzę, jak trzeba się namęczyć, żeby tej słomki nie dostać. Czasem nie zdążę uprzedzić, że poproszę bez słomki, czasem barman z przyzwyczajenia włoży mi plastikową rurkę do napoju, a czasem ta słomka ląduje nawet w zwykłym kubku z wodą lub butelce.

Niektórzy przeciwnicy kampanii antysłomkowej, zasłaniają się niepełnosprawnością innych. Mówią, że kampania reklamowa nie myśli o potrzebach ludzi, którzy mogą pić tylko i wyłącznie z takich słomek i to jedyny sposób, żeby mogli funkcjonować trochę bardziej samodzielnie. To jest argument, który mnie najbardziej boli. W każdej możliwej dyskusji dotyczącej jednorazowego i zbędnego plastiku, zaraz trafi się ktoś, kto wyrzuca na stół kartę z hasłem niepełnosprawność.

Plastikowe i jednorazowe słomki, nie są i nie będą nigdy towarem ekskluzywnym. Nikt nigdy nie będzie musiał robić licencji na posiadanie jednorazowej rurki do picia, nikt nigdy nie będzie utrudniać życia niepełnosprawnym osobom. Cała akcja związana z nieużywaniem słomek dotyczy wyłącznie osób w pełni sprawnych, którzy na własną odpowiedzialność, przyczyniają się do zanieczyszczenia środowiska. Tutaj nie chodzi o sabotowanie osób niepełnosprawnych i utrudnianie ich opiekunom życia.

Argument z niepełnosprawnością pada zawsze, w różnych tematach, nie tylko tych słomkowych. Coraz więcej ludzi zwraca uwagę na nadmiernie pakowane warzywa i owoce. Kilka miesięcy temu na jednej z grup dotyczących ZW pojawiło się zdjęcie wielkiego kalafiora, podzielonego na dwie części. Rozbrzmiała się, jak zwykle burza, że ten kalafior podzielony na dwie części, położony na styropianie i owinięty folią może pomóc osobom, które mają utrudnione ruchy i krojenie sprawia im za duży ból. Cóż, może się mylę. Wydaję mi się jednak, że człowiek, którego choroba dyskwalifikuje go z takich czynności jak krojenie, podnoszenie, gotowanie, nie wybierze wielkiego kalafiora przeciętego tylko na pół. Zdecyduje się raczej na te drobniej pokrojone warzywa, które są zapakowane w torebkę. Kiedy indziej widziałam post, w którym ktoś pochwalił się, że najbardziej zero waste są lody w wafelku, zamiast w kubeczku. Ponownie polała się fala niezrozumienia, że osoby, które mają celiakię, muszę jeść z kubeczków. Znowu opadają mi ręce, kiedy słyszę takie argumenty. Przecież nikt nie zakaże kupowania nikomu lodów w kubeczku.  Nikt nie przykuwa się do lodziarni, kawiarni ogłaszając strajk głodowy, w sprawie zlikwidowania wszystkich jednorazowych rzeczy. Nikt nie ma pretensji i żali do osób, które z jakiegoś powodu korzystają z produktów paczkowanych lub jednorazowych. Mówienie i promowanie rezygnacji z plastiku ma zachęcić osoby, które mogą i mają taką możliwość. 

Z drugiej strony, jednorazowe produkty nie są przeznaczone wyłącznie dla osób, które muszą z jakichś przyczyn z nich korzystać. Bardzo się śpieszysz, głodne dzieci w domu płaczą, a Ty kupisz sobie danie na patelnie w sklepie? Nie lubisz wafelków, więc wybierasz kubeczek? W pubie barman podaje Ci napój ze słomką? Świat się od tego nie zawali! Jeśli jednak masz taką możliwość i chęci to może warto nie wprowadzać tych jednorazowych produktów do naszej codzienności. Wszystko zależy wyłącznie od Ciebie.

Ciągle spotykam się z jakimś przekomarzaniem między różnymi grupami.  Kilka przykładów:

Ludzie, którzy decydują się na dietę roślinną, przyczyniają się do ogromnej oszczędności wody i czystszego powietrza, ale jeśli kupują humus  w plastiku, mleko roślinne w tetrapaku, to w trymiga znajdzie się ktoś, kto stwierdzi, że ich działanie to hipokryzja. Co z tego, że nie jesz mięsa, skoro kupujesz swoje roślinne produkty w opakowaniach, które są nieekologiczne!

Ludzie, którzy sumiennie segregują śmieci, unikają plastiku i przestrzegają zasad 5R, ale jedzą mięso. Co z tego, że segregujesz śmieci. Przyczyniasz się za zatruwania naszego powietrza i marnowania wody, o względach etycznych nawet nie wspomnę!

Ktoś nie je mięsa, nie produkuje śmieci, ale poleciał na wakacje samolotem? Ty, hipokryto! Te Twoje starania przez cały rok poszły na marne. Podróżując samolotem, szkodzisz środowisku! 

Takich przykładów można mnożyć i mnożyć. Spotykam się z nimi każdego dnia. Ktoś nie je drobiu i wieprzowiny, ale jada nabiał. Ktoś jest minimalistą, ale kupuje, co chwile nowe książki. Ktoś zrezygnował z plastikowych słomek, ale jada ryby.

Mamy ogromną tendencję do demotywowania innych ludzi. Uważamy, że inni robią za mało. Pogardzamy działaniami innych, zamiast wpierać i gratulować. To jest ogromnie przykre. Zawsze wychodziłam z założenia, że lepiej zrobić coś niż nic. Nawet jeśli nasze zmiany są małe, to zawsze są! Nie jesteśmy superbohaterami. Nie mamy możliwości, żyć tak, aby nie spowodować jakichś szkód na naszej planecie.

 Żyjmy zgodnie z naszym sumieniem. Może nasze działania staną się kiedyś przykładem, ale nie narzucajmy swoich racji. Atak na drugą osobę, nie spowoduje w niej motywacji do jeszcze większych zmian. Wręcz przeciwnie, taka osoba stwierdzi, że w takim razie nie warto nic robić.

Przestańmy więc wszystko krytykować i doceńmy najprostsze zmiany, motywujmy się, zamiast zniechęcać. Może wtedy, nam wszystkim będzie łatwiej. 




Zdjęcie: Obraz ErikaWittlieb z Pixabay